|
ΛΥΠΗ ΚΑΙ ΕΝΟΧΗ
Λύπη, αλήθεια τι μεγάλη παγίδα στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους; Τι τεράστια τροχοπέδη, όπου η λειτουργία της είναι ανασταλτική σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Είναι εκείνο το πονηρό τρυπάκι, που μπαίνοντας σε αυτό, αφήνει μια παράξενη γεύση στο στόμα και αποπνέει μόνο καθαρή ενοχή.
Η λύπη, ως γνήσια μητέρα της, αφήνει όλη τη βρωμοδουλειά για την κόρη της. Της επιτρέπει, σαν αρουραίος που είναι, όλες εκείνες τις υπόγειες διαδρομές, ροκανίζοντας τα τρυφερά κομμάτια της ψυχής μας. Την αφήνει να διεισδύσει πονηρά στα απόκρυφα μέρη του μυαλού μας, δημιουργώντας πληγές στα συναισθήματά μας. Έτσι, λύπη και ενοχή, κολλητές από τη φύση τους, συγγενείς εξ αίματος από τη γέννησή τους, έχουν μάθει να λειτουργούν ύπουλα στα χωράφια της καρδιάς μας.
Λύπη για τη κατάντια του συνανθρώπου σου που από επιλογή του έγινε, ενοχή εσύ που δεν γίνεσαι αρωγός του. Λύπη για τη μιζέρια του κόσμου, που από κακούς χειρισμούς του έφθασε, ενοχή εσύ που δεν είσαι η κοινωνική του πρόνοια. Λύπη για την οικονομική ανέχεια του αδελφού σου, που από μοιραίους υπολογισμούς του κατέρρευσε, ενοχή εσύ που αρνείσαι να γίνεις η αδελφή του ελέους του.
Λύπη... Λύπη... Λύπη αχ! Μέγα αμάρτημα είσαι!
Ειλικρινά, απ’ όσα χρόνια κουβαλάει η πλάτη μου και απ’ όσες μέρες μετράει το μυαλό μου, η αποτοξίνωσή μου από τη λύπη - ενοχή ήταν από τις πιο σοβαρές υπερβάσεις της ζωής μου, μία από τις πιο σημαντικές της απαλλαγές.
Την εποχή που έπαιρνα διαζύγιο από αυτές ήρθε και πήρε τη θέση τους, ένα γνήσιο και ατόφιο συναίσθημα, η «Συμπόνια». Γυμνή από συγγενείς, συνεπής στις εκδηλώσεις της, ειλικρινής στη σχέση της με την ψυχή μου, αφήνοντάς την να φωλιάσει ανεπιφύλακτα. Η καθαρότητα και ο υγιής τρόπος αντιμετώπισής της με έκανε να της επιτρέψω να μετακομίσει μόνιμα στην καρδιά μου.
Πράγματι, σήμερα Συμπονώ, δεν Λυπάμαι. Συμπονώ από καρδιάς όσους και όσα με χρειάζονται χωρίς να αφήνουν έναν κακό απόηχο στο πέρασμά τους. Να μπορώ να δίνω και να δίνομαι (πάντα με διάκριση) χωρίς να μου αφήνουν εκείνη την περίεργη γεύση του παρελθόντος. Είναι εκείνη η υγιής αίσθηση, που δίνει αυτό το συναίσθημα, όπου να μπορείς να μοιράζεσαι τον πόνο του κόσμου, να συμπάσχεις την ώρα που το βιώνεις, ενώ, παράλληλα, γυρνώντας σπίτι σου και βάζοντας το κλειδί σου στην πόρτα, να έχεις ήδη αποστασιοποιηθεί, κρατώντας μόνο το καλό κομμάτι της εξομολόγησης.
_________________
ΑΣΠΑΣΙΑ
ΕΣΕΤΑΙ ΗΜΑΡ
|
