Εν Δελφοίς Έψιλον! ΟΥΡΑΝΙΟΙ ΕΛ!

Πρόσφατα παρακολούθησα σε DVD την ελληνική ταινία ‘Πέντε λεπτά ακόμα’.

Ήταν μία κομεντί, που όμως πιστεύω, ότι περιείχε και κάποια βαθύτερα νοήματα και μηνύματα. Μου έκαναν εντύπωση οι τρόποι, που σύμφωνα με το σενάριο, το πνεύμα προσπαθούσε να επικοινωνήσει με τους δικούς του ανθρώπους και να δηλώσει την παρουσία του.

Μου έχουν συμβεί κάποια από αυτά τα πράγματα και κάθε φορά ‘νοιώθεις’ ότι κάτι συμβαίνει, αλλά προσπαθείς να φανείς λογικός και να το αποδώσεις σε συμπτώσεις. Θα ήθελα να ακούσω και τις απόψεις άλλων, αν έχει τύχει να είχαν τέτοιες εμπειρίες.

Αναρωτιέμαι, αν πράγματι είναι δικοί μας άνθρωποι που προσπαθούν να επικοινωνήσουν με αυτούς τους τρόπους, τι γίνεται με τις μετενσαρκωμένες ψυχές; Έχουν μετενσαρκωθεί, αλλά ο ‘ανώτερος’ εαυτός τους παραμένει στο επίπεδο των ψυχών και προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί μας;

Οι δικοί μας άνθρωποι μπορεί να γίνουν, πολλές φορές, οδηγοί και προστάτες μας.

Στη δική μου περίπτωση, παρουσιάζονται στα όνειρά μου, σε κρίσιμες περιόδους στη ζωή μου και με συμβουλεύουν.

Κάποτε πήρα μία σημαντική απόφαση, σε σχέση με ένα σπίτι που είχε χτίσει η γιαγιά μου. Δεν ήξερα αν είχα πράξει σωστά...

Το ίδιο βράδυ ήρθε η γιαγιά μου στο όνειρό μου, μου έπιασε τα χέρια και μου είπε "παιδί μου, έκανες πολύ καλά"... Και τότε ησύχασα...

Για το ίδιο θέμα, είχα δει και το πατέρα μου, ο οποίος μου υπέδειξε κάποια πράγματα, που στην πορεία επαληθεύτηκαν....

Τελικά, οι δικοί μας άνθρωποι, αν και έχουν περάσει σε μία άλλη διάσταση δείχνουν να ενδιαφέρονται για μας και να μας νοιάζονται...

Για τον Ανώτερο Εαυτό, πιστεύω ότι ένα τμήμα της ψυχής παραμένει στο αόρατο επίπεδο, σαν "σημείο αναφοράς"...

Είναι πράγματι παρήγορο, να αισθανόμαστε την παρουσία των αγαπημένων μας ανθρώπων, όταν έχουν φύγει από κοντά μας.

Τα τελευταία χρόνια, είχα και εγώ αρκετές τέτοιες εμπειρίες.

Πολλές φορές, μύριζα γύρω μου έντονη τη μυρωδιά του λιβανιού και μάλιστα σε χώρους που ήταν αδύνατο να υπάρχει κάτι τέτοιο, όπως το γραφείο μου. Το περίεργο είναι, ότι μερικές φορές, το μύρισαν και συνάδελφοι μου.

Επίσης, είχα περιστατικά με φώτα να αναβοσβήνουν στο σπίτι, όταν σκεφτόμουν κάποια πράγματα, λες και ήταν απαντήσεις σε κάποια ερωτήματα, παρακλήσεις μου.

Αρκετές φορές, έχει αλλάξει ο σταθμός στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου και όταν το ξαναγυρίζω στον άλλο σταθμό, αλλάζει ξανά. Τότε δίνω σημασία στα λόγια του τραγουδιού και μου φαίνονται σαν μήνυμα.

Κάποιες φορές, έχω αναπάντητες κλήσεις στο κινητό μου από το τηλέφωνο του σπιτιού μου, ενώ είμαι εκεί και ξέρω ότι δεν έχω κάνει το τηλεφώνημα ή από το κινητό του συζύγου μου, ενώ είμαστε μαζί και δε με έχει καλέσει.

Είναι και τόσα άλλα... Τι να πρωτοθυμηθώ;

Κάτι πολύ συγκινητικό, είναι η εμπειρία μέλους της οικογενείας μας, που μένει στο εξωτερικό και δέχθηκε ένα τηλεφώνημα, όπου μια φωνή που μόλις ακουγόταν από τα παράσιτα και τον πολύ στατικό ηλεκτρισμό, την αποκάλεσε με το χαϊδευτικό που χρησιμοποιούσε για κείνη το αγαπημένο μας πρόσωπο, που έχει φύγει από τη ζωή.

Πάντως, χαίρομαι να ακούω τέτοιες εμπειρίες και από άλλους, γιατί επιβεβαιώνουν, ότι όντως κάτι συμβαίνει και δεν είναι απλώς η μεγάλη μου επιθυμία και ανάγκη να χαρακτηρίσω κάποια περιστατικά, προσπάθειες επικοινωνίας...

Πολύ ενδιαφέρον θέμα!

Όλοι λίγο - πολύ κάτι έχουμε να θυμηθούμε από ανάλογες εμπειρίες που έχουμε βιώσει...

Αυτό που θα ήθελα να επισημάνω είναι, ότι αυτό δε συμβαίνει με όλους τους ανθρώπους.

Θα πρέπει κάποιος να διαθέτει μια υπεραισθητήρια αντίληψη για να μπορέσει να συλλάβει τα μηνύματα αυτά... Να είναι, δηλαδή, "ανοιχτός"!

Αυτό επιτυγχάνεται με την καθαρή και την καλοπροαίρετη σκέψη, την καλοσύνη και την Αγάπη μέσα στην καρδιά....

Θα μου πείτε, τώρα, ότι υπάρχουν και άνθρωποι που διαθέτουν αυτά τα χαρίσματα αλλά τα χρησιμοποιούν για άλλους σκοπούς...

Σωστά, γιατί το νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις... Το θέμα είναι το τι θα επικρατήσει...

Αλλά αυτή είναι μία άλλη ιστορία....

Έχεις δίκιο Παιδί από τ’ αστέρια, ότι αυτά τα μηνύματα δεν τα αντιλαμβάνονται όλοι οι άνθρωποι. Πιστεύω και εγώ, ότι κάποιοι άνθρωποι είναι πιο ‘ανοιχτοί’, όπως τους αποκαλείς, από τους άλλους ή ‘αλαφροΐσκιωτοι’, όπως τους αποκαλεί ο λαός.

Επίσης, νομίζω ότι έχει να κάνει και με τους δεσμούς του κάθε ανθρώπου με τις ψυχές που έχουν φύγει από το σώμα τους. Δηλαδή, πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχουν δυνατά συναισθήματα, βασικά δυνατή αγάπη, που να δένει την ψυχή με κάποιον άνθρωπο, για να προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί του, είτε για να ανακουφίσει, είτε για να προειδοποιήσει για κάποιο κίνδυνο, είτε απλώς, για να δηλώσει την παρουσία της στο πλευρό του.

Από την άλλη, έχω διαβάσει ότι οι ψυχές δε μπορούν να πλησιάσουν τους πολύ αγαπημένους τους ανθρώπους, όσο εκείνοι βρίσκονται σε περίοδο μεγάλης θλίψης και οδυρμού για την απώλεια. Τα δάκρια, έχω διαβάσει χαρακτηριστικά, δημιουργούν ποταμούς απροσπέλαστους και κρατούν τις ψυχές μακριά μας. Μόνο όταν ‘γλυκάνει’ ο πόνος και αρχίσουν να στερεύουν τα δάκρυα, βρίσκει δρόμο ανοιχτό η ψυχή να μας προσεγγίσει...

Σε κάποιο άλλο φόρουμ, στο οποίο συμμετέχω και εγώ, στο ίδιο θέμα, κάποιο μέλος αναφέρθηκε μεταξύ άλλων και στην ταινία ‘έκτη αίσθηση’.

Η ταινία αυτή, ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα. Διαπραγματεύεται εμπειρίες με ψυχές που έχουν φύγει, μόνο που ήταν και κάπως τρομακτική, καθώς ασχολείται με βίαιους θανάτους και ψυχές που υπέφεραν, παραμένοντας κοντά στο ‘γήινο πεδίο’.

Ευτυχώς, οι περισσότερες εμπειρίες που είχα εγώ, ή άλλοι άνθρωποι με τους οποίους έχω συζητήσει για αυτό το θέμα, ήταν ευχάριστες ή μερικές φορές προκαλούσαν κάποια έκπληξη, αλλά οπωσδήποτε όχι φόβο.

Θα ήθελα να περιγράψω την εμπειρία, που μου εμπιστεύθηκε κάποια γνωστή μου κυρία, που έχασε την ανιψιά της σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, σε ηλικία μόλις 27 ετών...

Τη συνάντησα στο νεκροταφείο και μιλούσαμε για αυτά τα θέματα, προσπαθώντας να ανακουφίσουμε η μία την άλλη. Ήταν ακόμη πολύ νωρίς και για μένα και δεν είχα καταφέρει να συνέρθω ακόμη...

Μου είπε λοιπόν, ότι λίγες μέρες μετά την κηδεία, πήγε στον τάφο της ανιψιάς της και τη βρήκε να κάθεται πάνω στον τάφο, ομορφότερη από ποτέ, χαμογελώντας ευτυχισμένη και φορώντας ένα πολύ όμορφο λουλουδάτο φόρεμα. Όπως ήταν φυσικό, η θεία της τα έχασε και πλησίασε διστακτικά. Τότε η ανιψιά της της είπε, ότι ήρθε να την παρακαλέσει να πει στην μητέρα της, ότι είναι πολύ καλά και ευτυχισμένη και ότι δε θέλει να τη βλέπει να κλαιει. Λέγοντας αυτά, σηκώθηκε και της είπε ότι βιάζεται να φύγει, γιατί θα πάει σε μια γιορτή. Η θεία της την κοίταξε απορημένη και η κοπέλα της είπε: «Κοίτα! Με περιμένουν!» και της έδειξε προς τη μάντρα του νεκροταφείου, όπου καθόντουσαν πάνω στη μάντρα, κάποια παιδιά γύρω στην ηλικία της ανιψιάς της, ντυμένα όμορφα, σα να πήγαιναν σε γιορτή. Ξαφνικά, όλα χάθηκαν, αλλά η γυναίκα ένοιωθε ήρεμη και ανακουφισμένη...

Όλα καλά, ως εδώ, και θα μπορούσε να είναι μια οπτασία, που δημιούργησε η φαντασία της θείας της, από τον πόνο για την απώλεια και τη μεγάλη ανάγκη να έρθει σε επαφή με την ανιψιά της. Όμως, όπως μου είπε, σε λίγες μέρες ‘ξανασυνάντησε’ την ανιψιά της στο νεκροταφείο και αυτή τη φορά της είπε, να πει στη μητέρα της, να μην ανησυχεί, γιατί έχει πάει σε συμβολαιογράφο και έχει φροντίσει για όλα... δε μπορώ να πω λεπτομέρειες, καθώς αποτελούν προσωπικά θέματα των ανθρώπων αυτών... όμως, αυτά που της είπε, αποδείχθηκαν τελικά αλήθεια... Και αυτό με φέρνει σε ένα άλλο θέμα. Ένα κορίτσι στο άνθος της ηλικίας του, τι δουλειά είχε να πάει σε συμβολαιογράφο, να φροντίσει για κληρονομικά θέματα; Είχε άραγε κάποιο προαίσθημα, ότι θα φύγει νωρίς από τη ζωή;

Πριν κάμποσο καιρό, ίσως και χρόνο, μια πολύ καλή μου φίλη, μου διηγήθηκε αυτό που της συνέβη ένα Σαββάτο βράδυ.

Είχε ανάψει την κουζίνα, που έχει εφεδρική στο υπόγειο του σπιτιού της και είχε βάλει νερό για να βράσει χόρτα. Ανέβηκε επάνω να κάνει κάποιες δουλειές -όπως οι περισσότερες από εμάς, που δουλεύουμε όλη την εβδομάδα και τραβιόμαστε σαν το λάστιχο τα Σαββατοκύριακα, για να τα προλάβουμε όλα. Να μην τα πολυλογώ, μια με τις δουλειές, μια με την κούραση, πήγε για ύπνο, ξεχνώντας την κουζίνα αναμμένη...

Όμως, δε μπορούσε να ησυχάσει. Την έπαιρνε ο ύπνος και αγαπημένο της πρόσωπο, που είχε χάσει λίγους μήνες πριν, ερχόταν και της έλεγε να πάει κάτω να σβήσει την κουζίνα. Εκείνη, μισοκοιμισμένη απαντούσε, ότι την έσβησε και γύριζε πλευρό, προσπαθώντας να ησυχάσει και να αφεθεί στην αγκαλιά του Ορφέα... Όμως, τίποτα. Το πνεύμα επέμενε και την τρίτη ή τέταρτη πλέον φορά, αναγκάστηκε να σηκωθεί και να πάει να κοιτάξει...

Ευτυχώς, πρόλαβε τη φωτιά στην αρχή και σώθηκαν αυτή, ο άνδρας της και το κοριτσάκι της, που κοιμόντουσαν αμέριμνοι.

Ένας άγγελος μας προσέχει...

Ο θείος μου είναι διαβητικός. Πολλές φορές, του πέφτει το επίπεδο της ζάχαρης και πρέπει αμέσως να πιει μερικά κουτιά κόκα-κόλα, για να συνέρθει. Όταν όμως, αυτό συμβεί το βράδυ στον ύπνο του, είναι πολύ επικίνδυνο, γιατί δεν το καταλαβαίνει και μπορεί να πέσει σε κώμα...

Να σημειώσω, ότι με τη θεία μου κοιμούνται σε διαφορετικές κρεβατοκάμαρες, γιατί ροχαλίζει υπερβολικά!

Ένα βράδυ, νοιώθει κάποιον να τον σκουντάει και να τον τραβάει να σηκωθεί. Είναι σα να βρίσκεται σε λήθαργο και το σώμα του αρνείται να κινηθεί. Τελικά όμως, στηριζόμενος από τα χέρια της ‘θείας μου’, που τον τραβούσε και τον παρότρυνε, την ακολουθεί στο διάδρομο και τέλος στην κρεβατοκάμαράς της. Η πόρτα ανοίγει, το φως ανάβει και... η θεία μου ανακάθεται αναστατωμένη στο κρεβάτι της, κοιτώντας το θείο μου να ακουμπά στον τοίχο. Συνειδητοποιεί, ότι πρέπει να έχει πρόβλημα με τη ζάχαρη και τρέχει να τον στηρίξει και να τον βοηθήσει. Ο θείος μου την κοιτά έντρομος, αλλά δε μπορεί να μιλήσει. Τον βοηθά να καθίσει και του φέρνει κόκα-κόλες... Λίγο αργότερα, έχει αρχίσει να συνέρχεται και το πρώτο που μπόρεσε να πει ήταν, «αν εσύ κοιμόσουν, ποια ήταν, που με σήκωσε από το κρεβάτι και με έφερε ως εδώ;»

Κοιτάχθηκαν για λίγο, έχοντάς τα χαμένα και μετά χαμογέλασαν με κατανόηση και ψιθύρισαν ευχαριστίες και προσευχές...

Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε και ακόμη κλαιω από συγκίνηση, ανακούφιση και ευγνωμοσύνη, κάθε φορά που θυμάμαι αυτό το περιστατικό...

Στο θέμα «ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ ΖΩΕΣ...» στον ιστό «Η ΨΥΧΗ», είχα αναφερθεί σε μια σειρά του ANT1, «ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ», όπου η Μάρα Μεϊμαρίδη αφηγείται πραγματικές, ανεξήγητες και μεταφυσικές ιστορίες μυστηρίου, προσεγγίζοντας τα γεγονότα με αντικειμενικότητα.

Σε ένα ακόμη επεισόδιο της παραπάνω σειράς, παρουσιάστηκε η ιστορία μιας κοπέλας, που σώθηκε με την επέμβαση του πνεύματος του πατέρα της, από ένα βιαστή.

Ήταν πολύ ενδιαφέρον και ενισχύει την αντίληψη, ότι αγαπημένοι μας άνθρωποι μας προσέχουν ως φύλακες άγγελοι και κάποιες φορές επεμβαίνουν σωτήρια στη ζωή μας...

Θα ήθελα να πω ότι εγώ έχω δει μερικές φορές ανθρώπους αγαπημένους μου που πέθαναν σε ανύποπτο χρόνο αλλά το όνειρο δεν μου έδειξε κάτι συγκεκριμένο ή έστω εγώ δεν κατάλαβα θα έλεγα αυτό που ήθελαν να μου πουν.

Αυτό που έχω να αναφέρω είναι ότι όντως η Angel να έχει δίκιο και να λέει ότι οι αγαπημένοι μας έρχονται στο ύπνο μας όταν πλέον έχει γλυκάνει ο πόνος.
Ισως και αυτός να είναι ο λόγος που δεν έχω δει στον ύπνο μου ποτέ μα ποτέ αγαπημένο μου πρόσωπο που ακόμα και τώρα -πάνε 8 χρόνια από το ατύχημα του- που δεν έχει έρθει στον ύπνο μου...
Οσο και αν το σκέφτομαι, όσα δάκρυα και αν τρέχουνε ακόμα από τα μάτια μου δεν είναι δυνατόν να γίνει κάτι τέτοιο.
Οσο και αν το ευχήθηκα αυτό και αν το ζήτησα δεν είναι δυνατόν... να γίνει με το συγκεκριμένο πρόσωπο.

Αναρωτιέμαι αν τελικά θα μπορέσει να γίνει κάτι τέτοιο..
Σίγουρα όμως ο πόνος και τα δάκρυα το κρατάνε μακριά μου..

Είναι όπως εκείνη η περίπτωση που αναφέρει η Angel, υποθέτω ότι έχει επιλέξει κάποιον ή κάποια άλλη ανθρώπινη ύπαρξη που ο θρύνος του δεν βάζει εμπόδια μέσα σε αυτή την επικοινωνία.
Ισως τελικά να μη γίνει ποτέ...
Και ας το θέλω αυτό εγώ.... Δεν γίνονται όλα όπως εμείς τα θέλουμε....
Ενα ρητό που συνηθίζω να χρησιμοποιώ αλλά τελικά ενδόμυχα ίσως να αφήνω περιθώρια για την δύναμη της θέλησης...!!!

Μια αγαπημένη μου φίλη, είχε βρει κάποτε και μου είχε στείλει το παρακάτω κείμενο:

“Death is nothing at all”

I have only slipped away into the next room
I am I and you are you
Whatever we were to each other
That we are still
Call me by my old familiar name
Speak to me in the easy way you always used
Put no difference into your tone
Wear no forced air of solemnity or sorrow
Laugh as we always laughed
At the little jokes we always enjoyed together
Play, smile, think of me, pray for me
Let my name be ever the household word that it always was
Let it be spoken without effort
Without the ghost of a shadow in it
Life means all that it ever meant
It is the same as it ever was
There is absolute unbroken continuity
What is death but a negligible accident?
Why should I be out of mind
Because I am out of sight?
I am waiting for you for an interval
Somewhere very near
Just around the corner
All is well.
Nothing is past; nothing is lost
One brief moment and all will be as it was before
How we shall laugh at the trouble of parting when we meet again!

Το αφιερώνω σε σένα agelina και σε όλα τα μέλη του φόρουμ, που έχουν χάσει κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο...

Θα ήθελα να σε ευχαριστήσω Αngel και ξέρω ότι και εσύ έχεις μια αντίστοιχη εμπειρία... και καταλαβαίνεις...

Να σαι πάντα καλά....!!!!

Και ξέρω ότι όλα μα όλα γίνονται για κάποιο λόγο που εμείς δεν γνωρίζουμε ή δεν μπορούμε να κατανοήσουμε...

Στη σειρά του ANT1 «Της αγάπης μαχαιριά», είχε πολλά μεταφυσικά στοιχεία, που πιστεύω ότι αντικατοπτρίζουν και τα πιστεύω και τις παραδόσεις του λαού μας και ακόμη περισσότερο της Κρήτης, όπου και διαδραματιζόταν η ιστορία.

Οι ήρωες της ιστορίας είχαν επανειλημμένως επικοινωνία με τις ψυχές των αγαπημένων τους ανθρώπων, που χανόντουσαν άδικα στα πλοκάμια μιας βεντέτας. Είχαν πολλοί ανεπτυγμένη την «έκτη αίσθηση» και επικοινωνούσαν από μεγάλες αποστάσεις, διαισθανόντουσαν κινδύνους και το θάνατο αγαπημένων και είχαν συνομιλίες με ψυχές και προμηνύματα...

Σ' ευχαριστούμε αγαπητή μας Angel για τις σημαντικές και ενδιαφέρουσες πληροφορίες που μας δίνεις!

Να είσαι πάντα καλά!!!!!

Σε ευχαριστώ φίλη μου karma,

Η συνεχής αναζήτηση στην οποία έχω οδηγηθεί, μετά από γεγονότα που άλλαξαν συλλήβδην τη ζωή μου, μου έχει ανοίξει καινούργιους ορίζοντες και προσπαθώ διαβάζοντας, συζητώντας, συμμετέχοντας σε φόρουμ ή μέσω οποιουδήποτε άλλου τρόπου (κινηματογράφος, τηλεόραση κλπ) να καταλάβω κάποια πράγματα...

Το γεγονός ότι και σε σειρές της τηλεόρασης έχουν αρχίσει να ασχολούνται με θέματα, όπως η επικοινωνία με ψυχές (ακόμη και στο τελευταίο επεισόδιο του «Παρά πέντε», σειρά με πολλή μεγάλη ακροαματικότητα), πιστεύω ότι δείχνει ένα νέο προσανατολισμό, καθώς σειρές σαν αυτές δημιουργούνται με βάση την καθημερινή ζωή, τα πιστεύω και τις παραδόσεις, καθώς και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει μια κοινωνία. Αν δεν ήταν κάτι «οικείο», δε θα είχαν απήχηση...

Έτσι είναι...

Τον τελευταίο καιρό όλο και πιο συχνά γίνεται μνεία για τα εσωτερικά φαινόμενα.

Γιατί;

Πιστεύω, ότι οι άνθρωποι σταδιακά ωριμάζουν, οι ψυχές τους γίνονται πιο κατανοητές απο τον πιο εξελιγμένο νου και έτσι στρέφονται στην εσωτερική αναζήτηση.

Τώρα σε κάθε εποχή προηγούνται κάποιοι...

Θα συμφωνήσω και εγώ ότι τον τελευταίο καιρό γίνεται περισσότερη μνεία για τα εσωτερικά φαινόμενα, αλλά θα κάνω και της εξής ερώτηση σε εσάς φίλοι μου.
Μήπως αυτό γινόταν και παλαιότερα στον ίδιο βαθμό αλλά εμείς δεν δίναμε την πρέπουσα σημασία;

Ακόμα και αυτή την στιγμή που μιλάμε αυτές τις αναφορές τις έχουν ακούσει πολλοί, ίσως πάρα πολλοί, από αυτούς όμως ποιοι πραγματικά κατάλαβαν ή ένιωσαν κάτι;

Στο παρελθόν ίσως και εμείς οι ίδιοι αδιαφορούσαμε ή δεν δίναμε την βαρύτητα την τωρινή σε κάτι τέτοιο.

Και ποιος μας λέει ότι αυτές οι αναφορές έχουν αντίστοιχους αποδέκτες;

Εγώ νομίζω ότι ανάλογα με την εξέλιξη του ο καθένας, ανάλογα στο ''επίπεδο ωρίμανσης'' που είναι συναντά και καταλαβαίνει αυτά που ακούει και βλέπει. Μερικές φορές αντιλαμβάνεται και ακόμα περισσότερα.

Ετσι πολύ σωστά έχει ειπωθεί ότι' όταν εμείς είμαστε έτοιμοι εσωτερικά για κάτι, αυτό μας αποκαλύπτεται την δεδομένη στιγμή.
Και σε αυτό έχουν βοηθήσει πολύ εξωγενείς παράγοντες, παράγοντες που εγώ τους ονομάζω.... βοήθεια από πάνω.

Ίσως και να έχεις δίκιο agelina μου.

Εγώ θυμάμαι από μικρή κάποιες αναφορές σε εσωτερικά φαινόμενα, όμως όχι τόσες πολλές και όχι σε σήριαλ τηλεόρασης ή άλλες εκπομπές. Πάντως, δεν ήταν ευρέως διαδεδομένες ή ίσως και να μην έδινα εγώ τόση σημασία, γιατί δεν είχα ‘ωριμάσει’ ακόμη...

Eίναι πολύ πιθανό να τις άκουγες και να μη τις έδινες τόση σημασία ή ακόμα και να μην άκουγες τέτοιες αναφορές..

Τώρα όμως αντιλαμβάνεσαι και εσύ η ίδια ότι όταν γίνονται τέτοιες αναφορές και εσύ η ίδια από μόνη σου εστιάζεις εκεί.

Κατ' εμέ αυτό ονομάζεται ωρίμανση για το επόμενο βήμα.

Και όλα σιγά σιγά παίρνουν το δρόμο τους και το ένα ακολουθεί το άλλο.

Θα δεις καλή μου Angel.