Εν Δελφοίς Έψιλον! ΟΥΡΑΝΙΟΙ ΕΛ!

ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ



Με τον όρο μετενσάρκωση εννοείται η ιδέα ότι η ψυχή μετά τον θάνατο δεν πεθαίνει αλλά αναγεννάται σε νέο σώμα. Η ιδέα της μετενσάρκωσης είναι κυρίαρχη σε αρκετές θρησκείες κυρίως της Ινδίας, ενώ ήταν μέρος και της φιλοσοφίας του Πυθαγόρα.

Η έννοια της μετενσάρκωσης φαίνεται να προσφέρει μια από τις πιο γοητευτικές εξηγήσεις σχετικά με την καταγωγή και το πεπρωμένο του ανθρώπου. Πολλοί πνευματικοί άνθρωποι, από τον Πλάτωνα μέχρι τον Γκαίτε και από τον Πυθαγόρα μέχρι τον Χιουμ, έχουν υποστηρίξει την άποψη ότι όχι μόνον εκφράζει μια αληθινή πιθανότητα επαναφοράς της ψυχής στη ζωή, αλλά κι ότι από τη στιγμή που απορρίπτουμε την ιδέα ότι ο σαρκικός θάνατος είναι μια τελική εκμηδένιση, η θεωρία της μετενσάρκωσης είναι η μόνη που μπορεί να έχει λογική συνέπεια.

Στην πραγματικότητα η σημασία αυτού του δόγματος είναι πολύ απλή. Κάθε κέντρο της συνειδητής ζωής, με άλλα λόγια κάθε μονάδα, ενοποιείται κατά επανάληψη με διάφορα μέσα η σώματα. Αυτά τα σώματα μπορεί να είναι πνευματικά ή ακόμη και φυσικά ή μπορεί να βρίσκονται ανάμεσα σε αυτές τις δυο καταστάσεις, δηλαδή να είναι αιθέρια. Αυτός ο νόμος της φύσης, ο οποίος εφαρμόζεται στο σύνολο των μονάδων χωρίς εξαιρέσεις, λαμβάνει χώρα σε όλα τα επίπεδα και σε όλους τους φυσικούς κόσμους...

Η ιδέα της μετενσάρκωσης φαίνεται να δίνει ελπίδα για τη συνέχιση της ύπαρξής μας σε περισσότερες από μία ζωές, παρέχοντάς μας έτσι μια επιπλέον ευκαιρία να κερδίσουμε τη λύτρωση. Είναι πηγή παρηγοριάς, ειδικά για όλους όσοι αναζητούν τη σωτηρία βασισμένοι αποκλειστικά στις δικές τους δυνάμεις.

Ένας άλλος σημαντικός λόγος που τόσοι και τόσοι δέχονται σήμερα την ιδέα της μετενσάρκωσης είναι η πεποίθηση ότι παρέχει ένα πλαίσιο εξήγησης των κοινωνικών διαφορών, υποστηρίζοντας ότι είναι τα αποτελέσματα προηγουμένων ζωών κακών ή καλών οι καρποί των οποίων μεταφέρονται στο παρόν μέσα από τη δράση του κάρμα. Έτσι η μετενσάρκωση φαίνεται να είναι ο τέλειος τρόπος για να τιμωρηθούν ή να επιβραβευθούν οι πράξεις μας, χωρίς να είναι απαραίτητος κάποιος προσωπικός θεός που αντιπροσωπεύει την απόλυτη πραγματικότητα.

ΣΤΗΝ ΤΡΟΧΙΑ ΤΟΥ ΑΕΝΑΟΥ ΚΥΚΛΟΥ

Συναντάμε την πίστη στη μετενσάρκωση σε πολλές μορφές και σε πολλούς πολιτισμούς. Σε κάποιες περιπτώσεις είναι ιδιαίτερα έκδηλη και συνδέεται με τη λατρεία των προγόνων, όπως στους ιθαγενείς της κεντρικής Αυστραλίας (π.χ. arunda, aranda) και της δυτικής Αφρικής (πχ. Ewe, edo, igbo, yorumba). Η ιδέα της αναγέννησης είναι τόσο αρχαία κι ανεξιχνίαστη όσο ο ανθρώπινος νους και η ψηχή – αυτό αποδεικνύεται από αρχέγονα σύμβολα, όπως ο ουροβόρος όφις (το ερπετό που δαγκώνει την ουρά του) και το πυρωμένο πουλί φοίνικας που αναγεννιέται μέσα από τις στάχτες του.

Την συναντάμε όμως και στις αρχαίες ιστορίες των ινδουιστών σχετικά με το χορό του Σίβα και τα όνειρα του βισνού, στο μύθο της σουμερικής ινάννα, στις αιγυπτιακές πνευματικές παραστάσεις (ο θάνατος και η αναγέννηση του Όσιρη) και στη χριστιανική ιστορία της σταύρωσης και της ανάστασης του χριστού. Σταδιακά, η ιδέα ότι η ψυχή φεύγει από το σώμα κατά το θάνατο και μπαίνει στο σώμα με τη γέννηση άρχισε να αποκτά μεγαλύτερη υπόσταση.

Πιστευόταν πως η ψυχή που φεύγει από ένα σώμα αναζητά κάποιο άλλο είτε αυτό ανήκει σε άνθρωπο, σε ζώο, είτε σε κάποια άλλη ζωική ύπαρξη. Υπήρχε ακόμη η πεποίθηση ότι η ψυχή αφήνει το σώμα την ώρα του ύπνου, έχοντας πάρει τη μορφή ατμών οι οποίοι μπαίνουν και βγαίνουν από τα ρουθούνια και το στόμα. Αργότερα, αναπτύχθηκε η ιδέα ότι μεταναστεύει σε ένα βρέφος ή σε κάποιο μέλος του οικογενειακού περιβάλλοντος του νεκρού, γεγονός που δικαιολογούσε την ομοιότητα μεταξύ των συγγενικών προσώπων.

Στις περισσότερες παραδόσεις ο θάνατος δεν αντιμετωπίζεται ως η τελική και απόλυτη εκμηδένιση, αλλά ως μέρος ενός συνεχιζόμενου κύκλου. Ιδέες σχετικές με τη μετενσάρκωση συναντάμε στην αρχαία θρησκεία των ιουδαίων, που οι ναοί τους ήταν πολυθεϊστικοί (περίπου μέχρι την περίοδο ανάμεσα στον 8ο και 6ο αιώνα π.Χ.). επιπλέον, την πεποίθηση της επαναφοράς της ψυχής στη γη είχαν αποδεχθεί οι Εσσαίοι, οι φαρισαίοι και οι καραϊτες, ενώ αποτελούσε βασική συνισταμένη της καμπαλιστικής θεολογίας του μεσαίωνα. Δεν είναι παράξενο που η ιδέα του θανάτου και της αναγέννησης συνιστούσε αναπόσπαστο κομμάτι της μόρφωσης των πρώτων πατέρων της εκκλησίας, αφού είναι γνωστό ότι οι περισσότεροι επίσκοποι των πρώτων χριστιανικών χρόνων ανατράφηκαν σε παγανιστικό περιβάλλον. Ωστόσο, βλέπουμε ότι, ενώ η πίστη στη μετενσάρκωση στην ανατολή διατηρήθηκε ζωντανή, στη δύση αποδυναμώθηκε μέχρι την εποχή του μεσαίωνα και της αναγέννησης.

Ο ΑΜΕΙΛΙΚΤΟΣ ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ ΚΑΡΜΑ

Σε αντίθεση με τον χριστιανισμό, τον ισλαμισμό και τον ιουδαϊσμό, που υποστηρίζουν ότι ο άνθρωπος ζει μόνο μια φορά, ο ινδουισμός και ο βουδισμός θεωρούν την επίγεια ζωή ένα είδος "σχολείου", στο οποίο επανέρχονται οι ψυχές μέχρι την πνευματική ωρίμανση και τελειοποίησή τους. Η κλασική μορφή του δόγματος της μετενσάρκωσης διαμορφώθηκε στην Ινδία, αλλά σίγουρα όχι νωρίτερα από τον 9ο αιώνα π.Χ., τότε δηλαδή που συγκροτήθηκαν τα γραπτά του βράχμαν. Σχετίζεται άμεσα με τις διδασκαλίες και τις πρακτικές του βουδισμού, του ζαϊμανισμού, του ινδουισμού, του σιχισμού και του σουφισμού. Κατά τη διάρκεια της εξάπλωσης του βουδισμού η ιδέα της μετενσάρκωσης προσαρμόστηκε στον κινέζικο ταοϊσμό (όχι πριν τον 3ο αιώνα π.Χ.)

Ολόκληρο το θεωρητικό οικοδόμημα του ινδουισμού είναι θεμελιωμένο στην αρχή της επιβίωσης της ψυχής και στην άποψη ότι η παρούσα ζωή δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια περίοδος προετοιμασίας για την επόμενη. Σύμφωνα με τη σαμσάρα (η λέξη αποδίδει τις έννοιες τροχός της ζωής και μετανάστευση της ψυχής κι εμφανίζεται πρώτη φορά στις ουπανισάδες, τα ινδικά ιερά κείμενα), την ινδουιστική έννοια της μετενσάρκωσης και τον πανίσχυρο συμπαντικό νόμο του κάρμα (από τη λέξη kri που σημαίνει κάνω), τα πάντα προκαθορίζονται από τις πράξεις προηγούμενων ζωών. Έτσι, την ευθύνη για την τιμωρία ή την επιβράβευση δεν την έχει κάποια υπερφυσική οντότητα, αλλά ο ίδιος ο άνθρωπος, ανάλογα με τον τρόπο που ζει κι ενεργεί, σε σχέση με τον ηθικό και κοσμικό νόμο του ντάρμα.

"Πολλές είναι οι περασμένες μου ζωές", λέει στη μπαγκαβάτ γκιτά ο κρισνά στον αρζούνα, "καθώς και οι δικές σου ω αρζούνα. Εγώ τις γνωρίζω όλες, όμως εσύ δεν τις γνωρίζεις, ω μάστιγα των εχθρών. Αν κι εγώ είμαι ο αγέννητος, αν κι εγώ είμαι ο αδιάφθορος μέσα στην ίδια μου την ύπαρξη, αν κι εγώ είμαι ο κύριος όλων των υπάρξεων, στηρίζομαι στην ίδια μου τη φύση και γεννιέμαι μέσα στην ίδια μου τη μάγια, κάθε φορά που σβήνει το ντάρμα κι ανέρχεται η αδικία, τότε εγώ γεννιέμαι. Για τη λύτρωση των καλών, για την καταστροφή εκείνων που κάνουν το κακό, για να τοποθετήσω τη δικαιοσύνη στο θρόνο, γεννιέμαι εγώ από περίοδο σε περίοδο".

Η αντιιερατική μεταρρύθμιση του βούδα (περίπου το 550 π.χ.) απόσπασε από τους βραχμανούς το αποκλειστικό δικαίωμα μεσολάβησης που απολάμβαναν επί πολλά χρόνια σχετικά με την απελευθέρωση των ανθρώπων από τις συνέπειες της εφαρμογής του καρμικού νόμου μέσα από τις αλλεπάλληλες μετενσαρκώσεις. Ενώ από την άλλη η άποψη ότι μόνο μέσα από την προσωπική αναγνώριση των αιτιών που προκαλούν τα πάθη μπορεί ο άνθρωπος να λυτρωθεί από αυτά και να περάσει στη νιρβάνα

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ

από τη στιγμή που η ανατολίτικη ιδέα της μετενσάρκωσης έφτασε στην ευρώπη, η σημασία της άλλαξε. Κατά τη διάρκεια του μεσαίωνα ήταν ένα δόγμα αποκλειστικά για τους μυημένους κάποιων μυστικιστικών παραδόσεων, οι οποίες το υιοθέτησαν από το νεοπλατωνισμό. Μόνο στο τέλος του 19ου αιώνα άρχισε να προωθείται η ιδέα της θεοσοφίας και αργότερα της ανθρωποσοφίας. Το ισχυρό ιερατείο τους, μαζί με αυτό πολλών γκουρού της ανατολής και ιδιαίτερα μέσα από τις προσπάθειες του κινήματος της νέας εποχής, κατέστησε την κοινωνία, έτσι που έγινε ένα από τα πιο γοητευτικά δόγματα όσον αφορά την εξήγηση της καταγωγής και του νοήματος της ζωής.

Η ιδέα βέβαια της μετενσάρκωσης δεν έγινε ποτέ δεκτή από τα επίσημα χριστιανικά ιερατεία, κι αυτό διότι υπονομεύει τις βασικές του αρχές. Καταρχάς, καθιστά, την κυριαρχία του θεού στη δημιουργία μάταιη, μετατρέποντάς τον απλό παρατηρητή της ανθρώπινης τραγωδίας. Συγχρόνως, η πίστη στην ιδέα της μετενσάρκωσης μπορεί να επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται την έννοια της ηθικής (το έγκλημα και η αμαρτία δεν θα είναι παρά τα χρέη προηγούμενων ζωών που πρέπει να αποπληρώσει το θύμα, η δε κοινωνική αδικία δεν θα πρέπει να τιμωρείται, από τη στιγμή που κάτι τέτοιο θα πραγματοποιηθεί κατά τη διάρκεια της επόμενης ζωής).

Ωστόσο, ο βασικός λόγος που η μετενσάρκωση έχει απορριφθεί από το χριστιανισμό είναι το γεγονός ότι συνιστά απειλή για το θεμελιώδη ρόλο που διαδραματίζει η θυσία του χριστού, στα πλαίσια της χριστιανικής θεωρίας. Αν, δηλαδή, πρόκειται να πληρώσουμε εμείς οι ίδιοι για τις αμαρτίες μας και να λυτρωθούμε χάρη στις δικές μας προσπάθειες κατά τη διάρκεια των επόμενων ζωών μας, αποδίδεται σχετικά με τη σωτηρία του ανθρώπου. ΠαρΆ όλα αυτά, η μοντέρνα εκδοχή της μετενσάρκωσης είναι ουσιαστικά διαφορετική από αυτό που δήλωναν οι ανατολικές θρησκείες. Η νέα εποχή τη θεωρεί μια αιώνια πορεία της ψυχής προς ανώτερα επίπεδα πνευματικής ύπαρξης κι όχι ένα μαρτύριο από το οποίο ο άνθρωπος πρέπει να ξεφύγει με κάθε τρόπο, καταργώντας την ατομικότητά του

Επηρεασμένοι από τη γενικότερη χριστιανική άποψη, αλλά απορρίπτοντας κατηγορηματικά την κλασική ιδεολογία της ανατολής, πολλοί σήμερα θεωρούν πως η οντότητα που μετενσαρκώνεται είναι η ψυχή μας, η οποία διατηρεί της ιδιότητες τα ης ατομικότητας από τη μια ζωή στην άλλη. Αυτός ο συμβιβασμός προφανώς προέκυψε από την επιθυμία να προσαρμοστεί το δόγμα της μετενσάρκωσης στο δυτικό τρόπο σκέψης. Η ιδέα ότι ουσιαστικά μετενσαρκώνεται κάτι απρόσωπο είναι πολύ αφηρημένη για να γίνει εύκολα αποδεκτή από τη δυτικό άνθρωπο, με αποτέλεσμα η δύση να χρειάζεται μια πιο ήπια εκδοχή αυτού του δόγματος. Αν και αυτή η τάση αποδεικνύει τη λαχτάρα της ψυχής αρκετά από την πνευματικότητα της ανατολής. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να δεχτούμε ή να απορρίψουμε την ιδέα της μετενσάρκωσης – το πιθανότερο είναι να μη μάθουμε ποτέ οι ίδιοι αν μετενσαρκωθήκαμε ή όχι. Αν η υπόσχεση της αιώνιας ζωής είναι κυριολεκτική ή μεταφορική ή αν πιστεύουμε στη μετενσάρκωση ή στην ανάσταση, αν ζούμε σαν η κάθε μας σκέψη και πράξη να ζουν για πάντα, τότε έχουμε συναντήσει τη μεγαλύτερη πρόκληση όλων των θρησκειών, αρχαίων και σημερινών.

ΧΡΕΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΖΩΗ

Γύρω στον 1ο αιώνα π.Χ. οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι μελετητές ανακάλυψαν με έκπληξη ότι οι δρυΐδες, η ιερατική τάξη των Κελτών, συμπεριλάμβαναν στο δόγμα τους τη μετενσάρκωση. Με τον καιρό μάλιστα αποκαλύφθηκε το γεγονός ότι οι Κέλτες πίστευαν τόσο έντονα στην επαναφορά τους στη ζωή ώστε δανείζονταν χρήματα ή άλλα υλικά αγαθά με τη δέσμευση να τα επιστρέψουν σε κάποια άλλη ζωή!

Ο διόρδος σίκουλος παρατήρησε ότι οι δρυΐδες πίστευαν ότι οι "ψυχές των ανθρώπων είναι αθάνατες και πως ύστερα από την πάροδο ορισμένων ετών ζουν μια δεύτερη ζωή, κατά την οποία η ψυχή μπαίνει σε κάποιο άλλο σώμα". Από δε το φιλόσοφο στράβωνα μαθαίνουμε ότι υποστήριζαν πως "οι ψυχές των ανθρώπων όπως και το σύμπαν είναι άφθαρτες". Για τους δρυΐδες υπήρχαν τρεις κόσμοι: α) ένας κόσμος της ευτυχίας που βρίσκεται πάνω, β) ένας άλλος θλίψης από κάτω και γ) αυτός στον οποίο ζούμε, όπου επικρατεί τόσο απόλυτη ισορροπία του καλού και του κακού ώστε ο άνθρωπος έχει άμεσα τη δυνατότητα να επιλέξει ανάμεσα στα δυο. Κι ανάλογα με την επιλογή του η ψυχή του μετά το θάνατο στέλνεται σε έναν από τους δυο άλλους κόσμους, προκειμένου να εξαγνιστεί και να επιστρέψει σε μιαν άλλη ζωή.

Η ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΣΤΡΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ

Σύμφωνα με τον ηρόδοτο, η πανάρχαια διδασκαλία της επαναφοράς της ψυχής γεννήθηκε στην Αίγυπτο: "Αιγύπτιοι εισί οι ειπόντες, ως ανθρώπου ψυχή αθάνατος εστί, του σώματος δεν καταφθίνοντος ες άλλο ζώον αιεί γιμόμενον εσδύεται". Η αιγυπτιακή βίβλος των νεκρών περιγράφει το ταξίδι της ψυχής στον επόμενο κόσμο χωρίς αυτή να ξανά επιστρέψει στη γη. Όπως είναι γνωστό, οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ταρίχευσαν τους νεκρούς, ώστε να διατηρηθεί το σώμα, για να συντροφεύει την ψυχή στον άλλο κόσμο, γεγονός που αποδεικνύει ότι μάλλον πίστευαν περισσότερο στη νεκρανάσταση παρά στη μετενσάρκωση.

Μια πολύ ενδιαφέρουσα άποψη σχετικά με το θέμα της μετενσάρκωσης στην αρχαία Αίγυπτο είχε ο γαλλοϊσπανικής καταγωγής αποκρυφιστής Gerard που έγινε διάσημος με το ψευδώνυμο papus. Αναφέρει, λοιπόν, ότι οι Αιγύπτιοι υποστήριζαν πως κατά τη διάρκεια της ζωής το πνεύμα κατευθύνει τις ενέργειες του σώματος με τη βοήθεια δυνάμεων που εκπέμπονται από την περιοχή του ουρανού, όπου βρίσκεται ο πολικός αστέρας. (έτσι δικαιολογείται το γεγονός ότι η είσοδος των πυραμίδων είναι στραμμένη προς τον πολικό αστέρα).

Μετά το φυσικό θάνατο, οι Αιγύπτιοι ως ικανοί χειριστές των αστρικών δυνάμεων εμπόδιζαν το διασκορπισμό των σωματικών κυττάρων, αλατίζοντας κι αρωματίζοντας το σώμα επί τρεις μήνες, συγκρατώντας με τον τρόπο αυτόν την αστρική δύναμη που θα προκαλούσε τη διαδικασία της αποσύνθεσης. Προχωρούσαν όμως και παραπέρα: εκτελώντας μια πολύπλοκη τελετουργία, επικαλούνταν τις αστρικές δυνάμεις που περιστρέφονται γύρω από τον πολικό αστέρα, για να τις κατευθύνουν στη συνέχεια στο ομοίωμα της μούμιας. Ο papus υποστηρίζει ότι οι Αιγύπτιοι είχαν δημιουργήσει με τον τρόπο αυτόν υπόγειες πόλεις, με αποτέλεσμα να μπορούν να δρουν στο αστρικό πεδίο της γης, "σταθεροποιώντας για μεγάλο χρονικό διάστημα τον πόλο του πολιτισμού στη χώρα τους κι εν συνεχεία καθυστερώντας τη μετενσάρκωση των ανθρώπων, πολεμώντας έτσι μέσω της επιστήμης με τις δυνάμεις της ειμαρμένης".

Πηγή: alito.gr

Σαν... καρμική ερευνήτρια είναι εύλογο να πιστεύω στην μετενσάρκωση!

Πραγματικά, κανείς δεν μπορεί να αποδείξει "πρακτικά" την ύπαρξη της ψυχής, πόσο μάλιστα τη μετενσάρκωση και τη μετεμψύχωση....

Πιστεύω, ότι ανάλογα το βαθμό εξέλιξής μας, τη γνώση την κουβαλάμε μέσα μας... γεννιόμαστε μ’ αυτή.... Η εσωτερική μας φωνή, το ένστικτό μας, είναι η καλύτερη απόδειξη...

Όλοι οι άνθρωποι διαθέτουν "εσωτερική φωνή"! Ανάλογα το επίπεδο εξέλιξής τους η "φωνή" αυτή αναδύεται πιο έντονα ή λιγότερο! Αν κάποιος άνθρωπος βρίσκεται σε ένα χαμηλό στάδιο εξέλιξης, είναι φυσικό να ασχολείται περισσότερο με τις γήινες απολαύσεις και λιγότερο με το πνεύμα του. Είναι τότε, φυσικό, η "εσωτερική του φωνή" να κοιμάται....

Η αλήθεια δεν κρύβεται.... η γνώση και η μνήμη υπάρχει σε όλους τους εξελιγμένους και φωτισμένους ανθρώπους. Ανάλογα την παιδεία και την κουλτούρα που έχει λάβει ο καθένας, μπορεί να βγει στην επιφάνεια φανερά ή σε λανθάνουσα μορφή!

Μετενσάρκωση: έχουμε γεννηθεί ξανά; Μπορεί η υπόθεση της μετενσάρκωσης να επαληθευθεί;

Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο
Καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο
Το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.

Ευθύς ως γεννηθούμε,
αρχίζει και η επιστροφή
Ταυτόχρονα το ξεκίνημα και ο γυρισμός...

- Νίκος Καζαντζάκης, «Ασκητική»

Δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν αναρωτηθεί: Έχω γεννηθεί ξανά; Έχω ζήσει στο παρελθόν δεκάδες άλλες ζωές; Ή είναι η ζωή μου μια μοναδική ευκαιρία ύπαρξης ανάμεσα στις αναρίθμητες ζωές άλλων ανθρώπων που έζησαν, ζουν και θα ζήσουν;

Τα δύο τρίτα του πληθυσμού της γης πιστεύουν (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) ότι ο άνθρωπος δε ζει μόνο μία ζωή, αλλά πεθαίνει και γεννιέται ξανά σε μία συνεχή διαδικασία επαναγεννήσεων που χάνεται στο μακρινό παρελθόν. Είναι γεγονός ωστόσο, πως δεν μπορούμε να ξέρουμε εάν κάτι τέτοιο όντως ισχύει, εφόσον η σκοτεινή άβυσσος που προηγείται της γέννησής μας και που μας αγκαλιάζει με το θάνατό μας, αποτελεί μία άβυσσο μυστηρίου, μία μακρινή χώρα που κερνάει τους επισκέπτες της, το «νερό της λήθης».

Ο άνθρωπος όμως δεν μπορεί να δεχτεί ούτε καν αυτά τα όρια με τα οποία τον περιορίζει ο θάνατος. Θέτει ερωτήματα, ερευνά και προσπαθεί να ρίξει φως, ακόμα και στην απροσπέλαστη άβυσσο από την οποία προήλθε και η οποία τον περιμένει. Η θεωρία της μετενσάρκωσης αποτέλεσε αδιαμφισβήτητη πίστη για πολλούς πολιτισμούς στο παρελθόν και είναι ενσωματωμένη σε πολλά θρησκευτικά δόγματα του παρόντος. Ακόμα και για τους ανθρώπους που λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων, η μετενσάρκωση αποτελεί μία έντονα αμφισβητούμενη υπόθεση, υπάρχουν στοιχεία από έρευνες που θα μπορούσαν τουλάχιστον να τους προβληματίσουν για το αντίθετο.

Η περίπτωση της μικρής Ινδής από το Delhi

Το 1926 γεννήθηκε στο Δελχί ένα κορίτσι που λεγόταν Shanti Devi. Σχεδόν από τα τρία της χρόνια άρχισε να θυμάται λεπτομέρειες από μία προηγούμενη ζωή της στην πόλη Muttra, η οποία βρίσκεται σε απόσταση 130 χιλιομέτρων από τον τόπο όπου είχε γεννηθεί. Δήλωσε πως την έλεγαν Lugdi, πως γεννήθηκε το 1902, άνηκε σε μία συγκεκριμένη κάστα και πως ήταν παντρεμένη με έναν έμπορο υφασμάτων που τον έλεγαν Kedar Nath Chaubey. Είπε επίσης πως γέννησε ένα αγόρι και πως πέθανε 10 ημέρες μετά από τη γέννα. Όταν η Shanti Devi έφτασε στην ηλικία των 9 χρόνων, η οικογένειά της άρχισε μία έρευνα για να διαπιστώσει εάν όντως υπήρχε κάποιος άντρας με το όνομα που είχε πει η Shanti, στην πόλη της Muttra.

Βρέθηκε ένας άντρας με αυτό το όνομα και τους έγραψε ένα γράμμα που επιβεβαίωνε όσα είχε δηλώσει η μικρή Ινδή. Ακολούθως, έστειλε έναν συγγενή του στο σπίτι της μικρής και ενώ ο άνθρωπος αυτός καθόταν με την οικογένεια του κοριτσιού, ο Kedar Nath Chaubey εμφανίστηκε χωρίς να τους έχει προειδοποιήσει. Η Shanti Devi αναγνώρισε και τους δύο αυτούς ανθρώπους. Μετά, εξετάστηκε η πιθανότητα, εάν η μικρή είχε βρεθεί στη Muttra στην παρούσα ζωή της και εάν είχε μάθει τις πληροφορίες αυτές από κάποιον που ζούσε εκεί. Προέκυψε πως δεν είχε συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο, εφόσον η μικρή Shanti δεν είχε φύγει ποτέ από το Δελχί.

Το 1936 οργανώθηκε μία επιτροπή για να συνοδεύσει το κορίτσι που επισκέφτηκε τη Muttra, ώστε να διαπιστώσει εάν η κοπέλα αναγνώριζε ανθρώπους και μέρη από την πόλη αυτή. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψής της έγινε φανερό, πως δεν ήταν μόνο σε θέση να αναγνωρίζει ανθρώπους, αλλά και πως μπορούσε να δείξει στην επιτροπή τη διαδρομή που οδηγούσε στο σπίτι του Kedar Nath Chaubey. Αναγνώρισε επίσης το σπίτι, παρόλο που το είχαν βάψει με άλλο χρώμα μετά από το θάνατο της Lugdi. Μπορούσε ακόμα να απαντήσει σωστά σε διάφορες ερωτήσεις που αφορούσαν το εσωτερικό του σπιτιού, τις ντουλάπες, κ.λπ. Αναγνώρισε τους γονείς της Ludgi ανάμεσα από ένα πλήθος 50 ανθρώπων.

Ακόμα περισσότερο εντυπωσιακή ήταν η δήλωσή της, πως είχε θάψει σε κάποιο σημείο χρήματα. Όταν σκάψανε στο σημείο που υπέδειξε η κοπέλα και δε βρήκαν τίποτα, ο Kedar Nath Chaubey παραδέχτηκε, πως είχε ήδη βρει τα χρήματα μετά από το θάνατο της γυναίκας του. Τέλος, ανακαλύφθηκε πως η Shanti Devi χρησιμοποιούσε στην παιδική της ηλικία γλωσσικές εκφράσεις, που ήταν χαρακτηριστικές στη διάλεκτο της περιοχής της Muttra, πράγμα το οποίο είχε εντυπωσιάσει όσους την είχαν ακούσει. Συνολικά, είχε κάνει 24 συγκεκριμένες και επαληθευμένες δηλώσεις, που αφορούσαν την περασμένη ζωή της Lugdi.

Ο Ian Stevenson και η επιστημονική έρευνα για τη μετενσάρκωση

Ο Ian Stevenson, ψυχίατρος από το Charlottesville της Virginia, ο οποίος στο παρελθόν διατέλεσε επικεφαλής του ψυχιατρικού τμήματος στο πανεπιστήμιο της Virginia, αφιερώθηκε τα τελευταία 40 χρόνια στην επιστημονική τεκμηρίωση των αναμνήσεων από προηγούμενες ζωές παιδιών από όλο τον κόσμο, έχοντας μελετήσει παραπάνω από 2500 τέτοιες περιπτώσεις. Πολλοί ερευνητές, ακόμα και σκεπτικιστές, συμφωνούν πως αυτές οι περιπτώσεις αποτελούν σοβαρές ενδείξεις για την ύπαρξη της μετενσάρκωσης.

Ο Δρ. Stevenson ξεκίνησε την έρευνά του για την πιθανότητα ύπαρξης της μετενσάρκωσης το 1960, όταν άκουσε για μια περίπτωση στη Σρι Λάνκα, όπου ένα παιδί ισχυριζόταν ότι θυμόταν την περασμένη του ζωή. Εξέτασε εξονυχιστικά την περίπτωση ρωτώντας το παιδί και τους γονείς του, όπως επίσης και τους ανθρώπους, για τους οποίους ισχυριζόταν το παιδί ότι ήταν οι γονείς του στην περασμένη του ζωή. Αυτό τον οδήγησε στην πεποίθηση ότι πιθανότατα η μετενσάρκωση αποτελεί μία πραγματικότητα. Όσο περισσότερες τέτοιες περιπτώσεις μελετούσε, τόσο περισσότερο αυξανόταν το ενδιαφέρον του γι' αυτό το άγνωστο πεδίο, το οποίο μέχρι προσφάτων χρόνων είχε ξεγλιστρήσει από την επιστημονική παρατήρηση. Σκοπός του ήταν να μπορέσει να ελέγξει την ισχύ της υπόθεσης της μετενσάρκωσης με επιστημονικό τρόπο.

Ακόμα και σήμερα, ο Δρ Stevenson είναι ο σημαντικότερος επιστήμονας ερευνητής για την τεκμηρίωση της μετενσάρκωσης και το έργο του αποτελεί βιβλιογραφική πηγή για ένα πολύ μεγάλο πλήθος ερευνητικών εργασιών, που ασχολούνται με το θέμα αυτό. Εκτός από τις περιπτώσεις ατόμων που θυμούνται προηγούμενες ζωές τους και οι οποίοι έχουν γεννηθεί σε χώρες, όπου το δόγμα της μετενσάρκωσης είναι ευρέως διαδεδομένο, ο Stevenson μελέτησε και περιπτώσεις τέτοιες από την Ευρώπη, που οι άνθρωποι δεν είναι τόσο εξοικειωμένοι με την ιδέα αυτή. Σημαντικότατη είναι η συνεισφορά του στη μελέτη περιπτώσεων που αφορούν αναμνήσεις μικρών παιδιών.

Από τις μελέτες του εξήγαγε το συμπέρασμα, πως μία τυπική περίπτωση παιδιού που θυμάται την προηγούμενη ενσάρκωσή του, ακολουθεί το παρακάτω μοτίβο:

Αρχίζοντας από την ηλικία των 2 έως 4 χρόνων, το παιδί θυμάται αυθόρμητα λεπτομέρειες από την προηγούμενη ζωή του. Το πλήθος και η καθαρότητα των δηλώσεων του παιδιού αυξάνονται μέχρι την ηλικία των 5 έως 6 χρόνων, όπου το παιδί αρχίζει να μιλάει λιγότερο για τις αναμνήσεις αυτές. Στην ηλικία των 8 χρόνων, οι αναμνήσεις από την προηγούμενη ζωή αρχίζουν να εξασθενούν. Το παιδί παρουσιάζει αναίτια συμπεριφορά που ταιριάζει με τις συνθήκες ζωής του ανθρώπου που ήταν στην προηγούμενη ζωή του, όπως φοβίες ή ιδιαίτερες προτιμήσεις και ορέξεις.

Σε πολλές περιπτώσεις το παιδί έχει κάποιο σημάδι ή γενετική ανωμαλία, που αντιστοιχεί σε σημεία του σώματος, όπου ως προηγούμενη ζωή είχε δεχτεί κάποιο θανάσιμο τραύμα. Ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων που δηλώνουν πως θυμούνται πως μετενσαρκώθηκαν, αναφέρουν πως είχαν βίαιο θάνατο που δεν έχει διαγραφεί από τη μνήμη τους.

Σε μερικούς πολιτισμούς το άτομο που πρόκειται να «μετενσαρκωθεί», προβλέπει την επόμενη ενσάρκωσή του, ή μπορεί μία μητέρα που περιμένει να γεννήσει ένα παιδί, να δει ένα όνειρο που να δηλώνει πως ο προηγούμενος άνθρωπος σκοπεύει να μετενσαρκωθεί στο παιδί. Μετά την ηλικία των 10 χρόνων, τα παιδιά που αναφέρουν πως θυμούνται την προηγούμενή τους ζωή, εξελίσσονται κανονικά.

Ο Ian Stevenson συνέλεξε πάνω από 2500 αναφορές για μετενσάρκωση, τις οποίες συγκέντρωσε σε μία βάση δεδομένων για περαιτέρω ανάλυση. Καθόρισε πως για να ενταχθεί μία περίπτωση μετενσάρκωσης στη συγκεκριμένη βάση δεδομένων, θα πρέπει να παρουσιάζει τουλάχιστον 2 από 6 βασικά χαρακτηριστικά:

- Πρόβλεψη επανενσάρκωσης ή προθανάτια δήλωση από το άτομο που προηγήθηκε της παρούσας ενσάρκωσης
- Όνειρα που ανακοινώνουν την παρούσα ενσάρκωση, που βλέπει είτε η μητέρα του παιδιού της τωρινής ενσάρκωσης, ή κάποιος συγγενής του προηγούμενου προσώπου
- Λεκτική αναφορά σε αναμνήσεις
- Συμπεριφορά που παραπέμπει σε συγκεκριμένες αναμνήσεις
- Αναγνώριση ανθρώπων και τοποθεσιών
- Ιδιαίτερα γενετικά σημάδια ή γενετικές δυσπλασίες και ατέλειες, που σχετίζονται με τραύματα ή σημάδια του σώματος που είχε το άτομο της προηγούμενης ενσάρκωσης

Πέρα από τα παραπάνω κριτήρια του Stevenson, υπάρχει ένας αριθμός καταστάσεων και χαρακτηριστικών ανθρώπων, που συντελούν περισσότερο ή λιγότερο στην υπόθεση ότι μπορεί να σχετίζονται με μία προηγούμενη ενσάρκωση. Κάποιες από αυτές τις καταστάσεις και τα χαρακτηριστικά είναι, οι αμφιβολίες που σχετίζονται με την σεξουαλική ταυτότητα κάποιου ανθρώπου, οι εμπειρίες τύπου Dιjΰ vu, οι περιπτώσεις παιδιών θαυμάτων καθώς και ιδιοφυών ηλιθίων, η περίπτωση της ξενογλωσσίας, της ικανότητας δηλαδή ενός ανθρώπου να μιλάει ή να γράφει σε μία γλώσσα που δεν έχει διδαχτεί ποτέ, το ανεξήγητο αίσθημα «αγάπης» ή «μίσους» απέναντι σε έναν άνθρωπο που είναι παντελώς άγνωστος και τέλος οι πολλαπλές προσωπικότητες και η σχιζοφρένεια.

Πηγές:
http://members.lycos.nl/Kritisch/index-53.html
http://ajp.psychiatryonline.org/cgi/con ... /162/4/823
http://www.ial.goldthread.com/kidspage/stevenson.html
http://www.near-death.com/experiences/r ... ion01.html
http://www.esalenctr.org/display/confpa ... 3&pgtype=1
http://www.unbc.ca/media/2006/07_mills.html
http://www.healpastlives.com/future/rule/ruevplif.htm
http://www.near-death.com/experiences/origen07.html
http://www.johnadams.net/

Επιμέλεια σύνθεσης και σύνταξης: Αμαλία Τσακίρη, esoterica.gr

ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ: ΨΥΧΗ - ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ



ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ: O ΘΕΜΕΛΙΩΤΗΣ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΚΑΙ Ο ΜΕΛΕΤΗΤΗΣ ΤΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΕΩΣ (ΚΩΣ 460 – 377 ΛΑΡΙΣΑ)

Ο Ιπποκράτης διαχωρίζει με απόλυτη βεβαιότητα, όπως και η πλειονότης των Μετασωκρατικών Φιλοσόφων, την ψυχή από το σώμα γράφοντας «Η μέν ψυχή τώ αυτό πάσι τοίς εμψύχοισι, τό δέ σώμα διαφέρει εκάστου… «Π. Διαίτης Α, 28». Εδώ δηλώνει κατηγορηματικά και με σαφήνεια ότι, σε όλα τα σώματα ενοικεί η ψυχή που έχει την ίδια φύσι, διότι έχει θεϊκή προέλευση και έχει εντελώς .....
διαφορετική αποστολή και ιδιότητες από εκείνες του σώματος. Και συνεχίζει, «Ψυχή μέν ούν αιεί ομοίη καί έν μείζονι καί έν ελάσσονι, ού γάρ αλλοιούται ούτε διά φύειν ούτε διά ανάγκην…». (Λοιπόν η ψυχή είναι πάντοτε όμοια και στο μεγαλύτερο και στο μικρότερο όν, γιατί δεν αλλοιώνεται από καμιά φυσική επίδραση ούτε από καμιά ανάγκη…).

Επειδή η ψυχή είναι μέρος της θείας συμπαντικής ψυχής είναι αναλλοίωτη και κατά συνέπειαν δεν μπορεί να πάσχει και να ασθενεί, άρα ο σύγχρονος όρος της ψυχοπαθολογίας και των ψυχικών ασθενειών δεν υφίστανται για τον Πατέρα της Ιατρικής.Ο Ιπποκράτης δηλώνει κατηγορηματικά, ότι η ψυχή δεν πάσχει και δεν υφίσταται καμία αλλοίωση από καμία αιτία και από κανέναν. Άρα δεν ασθενεί και ούτε νοσεί, διότι είναι αναλλοίωτο στοιχείο προερχόμενο από την μία και μοναδική αρχική θεία αιτία. Στο έργο του «Περί Ιερής νούσου», ο Ιπποκράτης δεν δέχεται και ανατρέπει τις αποκαλούμενες σήμερα ψυχικές ασθένειες, που οφείλονται πάντα κατά τον Ιπποκράτη, στην μη ομαλή λειτουργία του εγκεφάλου, όταν αυτός ασθενεί ή έχει υποστεί κάποιο ατύχημα, τότε ο άνθρωπος κατέχεται από φοβίες, μανίες, παραλογισμούς, ακραίες σκέψεις, ψευδείς εικόνες κ.λ.π. Ενώ αντίθετα όταν ο εγκέφαλος είναι υγιείς, τα άτομα είναι λογικά, ήρεμα και λειτουργούν αρμονικά και φυσιολογικά. Μήπως θα έπρεπε η σύγχρονη ψυχολογία και η ψυχοπαθολογία να ανατρέξουν στα έργα του και στις Ιπποκρατικές υποθήκες, να τις προσεγγίσουν ορθά και να αναθεωρήσουν πολλά από αυτά που διδάσκουν και εφαρμόζουν, για να επανέλθει η ψυχική υγεία στον ταλαίπωρο κόσμο μας, εγκαταλείποντας τις μοντέρνες και αυθαίρετες υπερβάσεις τους;

Στο έργο του (Περί Διαίτης Δ΄86), σχετικά με την αυτοτέλεια και την ανεξαρτησία της ψυχής από το σώμα γράφει: «Περί δέ των τεκμηρίων των έν τοίσιν ύπνοισιν όστις ορθώς έγνωκεν, μεγάλην έχοντα δύναμιν ευρήσει προς άπαντα. Η γάρ ψυχή εγρηγορότι μέν τώ σώματι υπηρετούσα, επί πολλά μεριζομένη, ού γίγνεται αυτής εωυτής, άλλ’ αποδιδώσί τι μέρος εκάστω τού σώματος, ακοή όψει, όψει, ψαύσει, οδοιπορίη, πρήξεσι παντός του σώματος, αυτή δ΄εωυτής ή διάνοια ού γίνεται…». (Σχετικά με τα τεκμήρια κατά την διάρκεια του ύπνου, όποιος τα έχει γνωρίσει ορθώς, θα διαπιστώσει ότι έχουν μεγάλη δύναμη για όλα τα πράγματα. Γιατί όταν το σώμα βρίσκεται σε εγρήγορση, η ψυχή δεν ανήκει στον εαυτόν της, αλλά είναι κατανεμημένη σε όλα τα μέρη του σώματος που τα υπηρετεί για να λειτουργούν, την ακοή, την όραση, την αφή, στην οδοιπορία, σε όλες τις ενέργειες του σώματος, αυτή δεν ασχολείται με τον εαυτόν της. Όταν όμως το σώμα ηρεμίσει (βρίσκεται σε ύπνο) η ψυχή κινείται και συρομένη εξέρχεται από τα μέρη του σώματος διοικεί τον δικό της οίκο και επιτελεί μόνη της όλες τις πράξεις του σώματος. Όταν το σώμα ησυχάσει – κοιμάται και δεν αισθάνεται, η ψυχή βρίσκεται σε εγρήγορση μαθαίνει, βλέπει τα ορατά, ακούει τα ακουόμενα, βαδίζει, αγγίζει, λυπάται, θυμάται, γιατί βρίσκεται σε μικρό χώρο, όσες είναι οι λειτουργίες του σώματος και της ψυχής, όλα αυτά τα πράττει η ψυχή κατά την διάρκεια του ύπνου. Όποιος λοιπόν γνωρίζει να τα κρίνει αυτά σωστά, κατέχει μεγάλο μέρος της σοφίας).

Εδώ δηλώνει ότι όλες οι λειτουργίες του σώματος επιτυγχάνονται με την ψυχική ενέργεια . Δηλαδή όπως κάθε κινητήρας και τα εξαρτήματα του χρειάζονται ενέργεια για να λειτουργήσουν, έτσι και τα έμβια όντα, για να λειτουργήσουν απαιτείται ψυχική ενέργεια. Κατά την διάρκεια όμως του ύπνου, η ψυχή αποδεσμεύεται σε μεγάλο μέρος της από το σώμα και εξέρχεται από αυτό, κινείται στο κοσμικό σύμπαν, όπου βλέπει και ακούει και μαθαίνει πράγματα, που είναι αδύνατο να τα προσεγγίσει μέσα στο σώμα. Και τονίζει με έμφαση ότι, όποιος γνωρίζει να κρίνει σωστά αυτά (τα αναφερόμενα) κατέχει μεγάλο μέρος της αληθούς σοφίας. Το πόσο επηρεασμένος είναι από τον Μεγάλο Ίωνα Φιλόσοφο Ηράκλειτο το ανιχνεύουμε στο έργο του «Περί επιδημιών κεφ. ΣΤ». «Ανθρώπου ψυχή αιεί φύεται μέχρι θανάτου». (Η ψυχή πάντοτε φυτρώνει – έχει τις ρίζες της μέσα στο σώμα, άρα εξελισσομένης της ψυχής αναπτύσσεται και το σώμα, προσδίδοντας σ’ αυτό τα δικά της χαρακτηριστικά, διότι ενοικεί σ’ αυτό και το καθοδηγεί).

Στην συνέχεια αναφέρει την εκπύρωσι της ψυχής, ήτοι την αποκόλληση της από το σώμα και την επιστροφή της στο ομογενές ουράνιον πύρ, τότε το σώμα χάνει τελείως τι ιδικόν του θερμόν και επέρχεται ο θάνατος του. Άρα θάνατος κατά τον Ιπποκράτη είναι ο αποχωρισμός της ψυχής από τα σώμα. Στο έργο του « Περί τών Εντός Παθών», προεκτείνει τις σκέψεις του σ’ ένα άλλο σπουδαίο κεφάλαιο, στον αιφνίδιο θάνατο «…εξαπίνης αφήκεν την ψυχήν». Εδώ εξετάζει τις περιπτώσεις των βιαίων θανάτων, δηλαδή της αποτόμου διακοπής της συνδέσεως της ψυχής από το σώμα. Και σε αυτό το απόσπασμα δηλώνει ότι, όταν η ψυχή εγκαταλείψει το σώμα και με βίαιο τρόπο, τότε πάλι επέρχεται ο θάνατος. Για το μέλλον της ψυχής, μετά την αποχώρηση της από το σώμα γράφει στο « Περί Διαίτης Α.6», «Προσίζει γάρ σύμφορον τώ ασυμφόρω, τό δέ ασύμφορον πολεμεί καί μάχεται καί διαλλάσσει άπ’ αλλήλων. Διά τούτο ανθρώπου ψυχή εν ανθρώπω αυξάνεται, εν άλλω δέ ουδένι, καί των άλλων ζώων τών μεγάλων ωσαύτως». (Διότι το όμοιο στην μορφή ταιριάζει με το όμοιο του, ενώ το ανόμοιο πολεμεί και αντιμάχεται και διαχωρίζει τα μεταξύ τους στοιχεία. Για αυτό η ψυχή του ανθρώπου αυξάνεται μόνον μέσα σε άνθρωπο και σε κανένα άλλο ζώον. Το ίδιο συμβαίνει και στα άλλα μεγάλα ζώα).

Εδώ υπονοεί τον διαχωρισμό και την εξελικτική πορεία των ειδών, με κορωνίδα τον άνθρωπο και ότι τα όμοια στοιχεία του σώματος και της ψυχής αποτελούν μία ενιαία οντότητα. Και το μεν σώμα επειδή είναι φθαρτό, διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθει, η δε ψυχή επειδή είναι αθάνατος και εξελισσομένη, θα επιλέξει και θα ενοικήσει σε κάποιο άλλο ομοιόμορφο, δηλαδή ανθρώπινο σώμα. Εδώ δέχεται καθαρά, την μετενσάρκωση της ανθρωπίνης ψυχής. Μετά τα αναπτυχθέντα με απόλυτο σεβασμό στα κείμενα του Μεγάλου Πατέρα της Ιατρικής Ιπποκράτη, γίνεται κατανοητό σε όλους μας, η μεγάλη προσφορά του ανά τους αιώνας στην ανθρωπότητα. Ας ενσκήψουν λοιπόν οι Έλληνες Θεράποντες του Ασκληπιού με ζήλο και ας μελετήσουν το τεράστιο έργο του, γιατί αυτοί έχουν το μοναδικό προνόμιο να κατανοούν την θεία γλώσσα του Ιπποκράτους, έτσι πολλά έχουν να ωφεληθούν οι ίδιοι, αλλά και θα προσφέρουν στην παγκόσμιο κοινότητα τεράστιες υπηρεσίες.

ΠΗΓΗ: http://okloios.blogspot.gr/2012/08/blog-post_6976.html

METENΣΑΡΚΩΣΗ: ΕΧΟΥΜΕ ΓΕΝΝΗΘΕΙ ΞΑΝΑ;‏



Δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν αναρωτηθεί:

Έχω γεννηθεί ξανά;

Έχω ζήσει στο παρελθόν δεκάδες άλλες ζωές;

Ή είναι η ζωή μου μια μοναδική ευκαιρία ύπαρξης ανάμεσα στις αναρίθμητες ζωές άλλων ανθρώπων που έζησαν, ζουν και θα ζήσουν; Τα δύο τρίτα του πληθυσμού της γης πιστεύουν (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) ότι ο άνθρωπος δε ζει μόνο μία ζωή, αλλά πεθαίνει και γεννιέται ξανά σε μία συνεχή διαδικασία επαναγεννήσεων που χάνεται στο μακρινό παρελθόν. Είναι γεγονός ωστόσο, πως δεν μπορούμε να ξέρουμε εάν κάτι τέτοιο όντως ισχύει, εφόσον η σκοτεινή άβυσσος που προηγείται της γέννησής μας και που μας αγκαλιάζει με το θάνατό μας, αποτελεί μία άβυσσο μυστηρίου, μία μακρινή χώρα που κερνάει τους επισκέπτες της, το «νερό της λήθης».

Ο άνθρωπος όμως δεν μπορεί να δεχτεί ούτε καν αυτά τα όρια με τα οποία τον περιορίζει ο θάνατος. Θέτει ερωτήματα, ερευνά και προσπαθεί να ρίξει φως, ακόμα και στην απροσπέλαστη άβυσσο από την οποία προήλθε και η οποία τον περιμένει. Η θεωρία της μετενσάρκωσης αποτέλεσε αδιαμφισβήτητη πίστη για πολλούς πολιτισμούς στο παρελθόν και είναι ενσωματωμένη σε πολλά θρησκευτικά δόγματα του παρόντος. Ακόμα και για τους ανθρώπους που λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων, η μετενσάρκωση αποτελεί μία έντονα αμφισβητούμενη υπόθεση, υπάρχουν στοιχεία από έρευνες που θα μπορούσαν τουλάχιστον να τους προβληματίσουν για το αντίθετο.

Η περίπτωση της μικρής Ινδής από το Delhi

Το 1926 γεννήθηκε στο Δελχί ένα κορίτσι που λεγόταν Shanti Devi. Σχεδόν από τα τρία της χρόνια άρχισε να θυμάται λεπτομέρειες από μία προηγούμενη ζωή της στην πόλη Muttra, η οποία βρίσκεται σε απόσταση 130 χιλιομέτρων από τον τόπο όπου είχε γεννηθεί. Δήλωσε πως την έλεγαν Lugdi, πως γεννήθηκε το 1902, άνηκε σε μία συγκεκριμένη κάστα και πως ήταν παντρεμένη με έναν έμπορο υφασμάτων που τον έλεγαν Kedar Nath Chaubey. Είπε επίσης πως γέννησε ένα αγόρι και πως πέθανε 10 ημέρες μετά από τη γέννα. Όταν η Shanti Devi έφτασε στην ηλικία των 9 χρόνων, η οικογένειά της άρχισε μία έρευνα για να διαπιστώσει εάν όντως υπήρχε κάποιος άντρας με το όνομα που είχε πει η Shanti, στην πόλη της Muttra.

Βρέθηκε ένας άντρας με αυτό το όνομα και τους έγραψε ένα γράμμα που επιβεβαίωνε όσα είχε δηλώσει η μικρή Ινδή. Ακολούθως, έστειλε έναν συγγενή του στο σπίτι της μικρής και ενώ ο άνθρωπος αυτός καθόταν με την οικογένεια του κοριτσιού, ο Kedar Nath Chaubey εμφανίστηκε χωρίς να τους έχει προειδοποιήσει. Η Shanti Devi αναγνώρισε και τους δύο αυτούς ανθρώπους. Μετά, εξετάστηκε η πιθανότητα, εάν η μικρή είχε βρεθεί στη Muttra στην παρούσα ζωή της και εάν είχε μάθει τις πληροφορίες αυτές από κάποιον που ζούσε εκεί. Προέκυψε πως δεν είχε συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο, εφόσον η μικρή Shanti δεν είχε φύγει ποτέ από το Δελχί.

Το 1936 οργανώθηκε μία επιτροπή για να συνοδεύσει το κορίτσι που επισκέφτηκε τη Muttra, ώστε να διαπιστώσει εάν η κοπέλα αναγνώριζε ανθρώπους και μέρη από την πόλη αυτή. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψής της έγινε φανερό, πως δεν ήταν μόνο σε θέση να αναγνωρίζει ανθρώπους, αλλά και πως μπορούσε να δείξει στην επιτροπή τη διαδρομή που οδηγούσε στο σπίτι του Kedar Nath Chaubey. Αναγνώρισε επίσης το σπίτι, παρόλο που το είχαν βάψει με άλλο χρώμα μετά από το θάνατο της Lugdi.

Μπορούσε ακόμα να απαντήσει σωστά σε διάφορες ερωτήσεις που αφορούσαν το εσωτερικό του σπιτιού, τις ντουλάπες, κ.λπ. Αναγνώρισε τους γονείς της Ludgi ανάμεσα από ένα πλήθος 50 ανθρώπων. Ακόμα περισσότερο εντυπωσιακή ήταν η δήλωσή της, πως είχε θάψει σε κάποιο σημείο χρήματα. Όταν σκάψανε στο σημείο που υπέδειξε η κοπέλα και δε βρήκαν τίποτα, ο Kedar Nath Chaubey παραδέχτηκε, πως είχε ήδη βρει τα χρήματα μετά από το θάνατο της γυναίκας του. Τέλος, ανακαλύφθηκε πως η Shanti Devi χρησιμοποιούσε στην παιδική της ηλικία γλωσσικές εκφράσεις, που ήταν χαρακτηριστικές στη διάλεκτο της περιοχής της Muttra, πράγμα το οποίο είχε εντυπωσιάσει όσους την είχαν ακούσει. Συνολικά, είχε κάνει 24 συγκεκριμένες και επαληθευμένες δηλώσεις, που αφορούσαν την περασμένη ζωή της Lugdi.

Ο Ian Stevenson και η επιστημονική έρευνα για τη μετενσάρκωση

Ο Ian Stevenson, ψυχίατρος από το Charlottesville της Virginia, ο οποίος στο παρελθόν διατέλεσε επικεφαλής του ψυχιατρικού τμήματος στο πανεπιστήμιο της Virginia, αφιερώθηκε τα τελευταία 40 χρόνια στην επιστημονική τεκμηρίωση των αναμνήσεων από προηγούμενες ζωές παιδιών από όλο τον κόσμο, έχοντας μελετήσει παραπάνω από 2500 τέτοιες περιπτώσεις. Πολλοί ερευνητές, ακόμα και σκεπτικιστές, συμφωνούν πως αυτές οι περιπτώσεις αποτελούν σοβαρές ενδείξεις για την ύπαρξη της μετενσάρκωσης.

Ο Δρ. Stevenson ξεκίνησε την έρευνά του για την πιθανότητα ύπαρξης της μετενσάρκωσης το 1960, όταν άκουσε για μια περίπτωση στη Σρι Λάνκα, όπου ένα παιδί ισχυριζόταν ότι θυμόταν την περασμένη του ζωή. Εξέτασε εξονυχιστικά την περίπτωση ρωτώντας το παιδί και τους γονείς του, όπως επίσης και τους ανθρώπους, για τους οποίους ισχυριζόταν το παιδί ότι ήταν οι γονείς του στην περασμένη του ζωή. Αυτό τον οδήγησε στην πεποίθηση ότι πιθανότατα η μετενσάρκωση αποτελεί μία πραγματικότητα. Όσο περισσότερες τέτοιες περιπτώσεις μελετούσε, τόσο περισσότερο αυξανόταν το ενδιαφέρον του γι' αυτό το άγνωστο πεδίο, το οποίο μέχρι προσφάτων χρόνων είχε ξεγλιστρήσει από την επιστημονική παρατήρηση. Σκοπός του ήταν να μπορέσει να ελέγξει την ισχύ της υπόθεσης της μετενσάρκωσης με επιστημονικό τρόπο.

Ακόμα και σήμερα, ο Δρ Stevenson είναι ο σημαντικότερος επιστήμονας ερευνητής για την τεκμηρίωση της μετενσάρκωσης και το έργο του αποτελεί βιβλιογραφική πηγή για ένα πολύ μεγάλο πλήθος ερευνητικών εργασιών, που ασχολούνται με το θέμα αυτό. Εκτός από τις περιπτώσεις ατόμων που θυμούνται προηγούμενες ζωές τους και οι οποίοι έχουν γεννηθεί σε χώρες, όπου το δόγμα της μετενσάρκωσης είναι ευρέως διαδεδομένο, ο Stevenson μελέτησε και περιπτώσεις τέτοιες από την Ευρώπη, που οι άνθρωποι δεν είναι τόσο εξοικειωμένοι με την ιδέα αυτή. Σημαντικότατη είναι η συνεισφορά του στη μελέτη περιπτώσεων που αφορούν αναμνήσεις μικρών παιδιών.

Από τις μελέτες του εξήγαγε το συμπέρασμα, πως μία τυπική περίπτωση παιδιού που θυμάται την προηγούμενη ενσάρκωσή του, ακολουθεί το παρακάτω μοτίβο:

- Αρχίζοντας από την ηλικία των 2 έως 4 χρόνων, το παιδί θυμάται αυθόρμητα λεπτομέρειες από την προηγούμενη ζωή του.

- Το πλήθος και η καθαρότητα των δηλώσεων του παιδιού αυξάνονται μέχρι την ηλικία των 5 έως 6 χρόνων, όπου το παιδί αρχίζει να μιλάει λιγότερο για τις αναμνήσεις αυτές.

- Στην ηλικία των 8 χρόνων, οι αναμνήσεις από την προηγούμενη ζωή αρχίζουν να εξασθενούν.

- Το παιδί παρουσιάζει αναίτια συμπεριφορά που ταιριάζει με τις συνθήκες ζωής του ανθρώπου που ήταν στην προηγούμενη ζωή του, όπως φοβίες ή ιδιαίτερες προτιμήσεις και ορέξεις.Σε πολλές περιπτώσεις το παιδί έχει κάποιο σημάδι ή γενετική ανωμαλία, που αντιστοιχεί σε σημεία του σώματος, όπου ως προηγούμενη ζωή είχε δεχτεί κάποιο θανάσιμο τραύμα. Ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων που δηλώνουν πως θυμούνται πως μετενσαρκώθηκαν, αναφέρουν πως είχαν βίαιο θάνατο που δεν έχει διαγραφεί από τη μνήμη τους.

Σε μερικούς πολιτισμούς το άτομο που πρόκειται να «μετενσαρκωθεί», προβλέπει την επόμενη ενσάρκωσή του, ή μπορεί μία μητέρα που περιμένει να γεννήσει ένα παιδί, να δει ένα όνειρο που να δηλώνει πως ο προηγούμενος άνθρωπος σκοπεύει να μετενσαρκωθεί στο παιδί.

Μετά την ηλικία των 10 χρόνων, τα παιδιά που αναφέρουν πως θυμούνται την προηγούμενή τους ζωή, εξελίσσονται κανονικά.



Η μικρή Lakshmi γεννήθηκε σε μία περιοχή του Bihar στην Ινδία τη μέρα που εορτάζεται ο Θεός με τα τέσσερα χέρια, Βισνού. Η μητέρα της θεωρεί ότι η κόρη της είναι ένα θαύμα, μία μετενσάρκωση του Θεού Βισνού. Ο Ian Stevenson συνέλεξε πάνω από 2500 αναφορές για μετενσάρκωση, τις οποίες συγκέντρωσε σε μία βάση δεδομένων για περαιτέρω ανάλυση. Καθόρισε πως για να ενταχθεί μία περίπτωση μετενσάρκωσης στη συγκεκριμένη βάση δεδομένων, θα πρέπει να παρουσιάζει τουλάχιστον 2 από 6 βασικά χαρακτηριστικά:

- πρόβλεψη επανενσάρκωσης ή προθανάτια δήλωση από το άτομο που προηγήθηκε της παρούσας ενσάρκωσης

- όνειρα που ανακοινώνουν την παρούσα ενσάρκωση, που βλέπει είτε η μητέρα του παιδιού της τωρινής ενσάρκωσης, ή κάποιος συγγενής του προηγούμενου προσώπου.

- λεκτική αναφορά σε αναμνήσεις.

- συμπεριφορά που παραπέμπει σε συγκεκριμένες αναμνήσεις.

- αναγνώριση ανθρώπων και τοποθεσιών.

- ιδιαίτερα γενετικά σημάδια ή γενετικές δυσπλασίες και ατέλειες, που σχετίζονται με τραύματα ή σημάδια του σώματος που είχε το άτομο της προηγούμενης ενσάρκωσης.

Πέρα από τα παραπάνω κριτήρια του Stevenson, υπάρχει ένας αριθμός καταστάσεων και χαρακτηριστικών ανθρώπων, που συντελούν περισσότερο ή λιγότερο στην υπόθεση ότι μπορεί να σχετίζονται με μία προηγούμενη ενσάρκωση. Κάποιες από αυτές τις καταστάσεις και τα χαρακτηριστικά είναι, οι αμφιβολίες που σχετίζονται με την σεξουαλική ταυτότητα κάποιου ανθρώπου, οι εμπειρίες τύπου Dιjΰ vu, οι περιπτώσεις παιδιών θαυμάτων καθώς και ιδιοφυών ηλιθίων, η περίπτωση της ξενογλωσσίας, της ικανότητας δηλαδή ενός ανθρώπου να μιλάει ή να γράφει σε μία γλώσσα που δεν έχει διδαχτεί ποτέ, το ανεξήγητο αίσθημα «αγάπης» ή «μίσους» απέναντι σε έναν άνθρωπο που είναι παντελώς άγνωστος και τέλος οι πολλαπλές προσωπικότητες και η σχιζοφρένεια.

Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο
Καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο
Το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.

Ευτύς ως γεννηθούμε,
αρχίζει και η επιστροφή
Ταυτόχρονα το ξεκίνημα και ο γυρισμός...

- Νίκος Καζαντζάκης, «Ασκητική»

ΠΗΓΗ: http://aneksigita-fainomena.blogspot.gr ... meten.html